Karta Praw

Linie lotnicze, w tym ich pracownicy i wykonawcy, nie mogą dyskryminować osób z niepełnosprawnością ze względu na tę niepełnosprawność.

• Na przykład linie lotnicze nie mogą odmówić wykonania usług przewozu ani innych usług ze względu na niepełnosprawność ani wynikający z tej niepełnosprawności wygląd lub mimowolne zachowanie danej osoby.
• Linie lotnicze nie mogą wymagać od pasażerów linii lotniczych z niepełnosprawnością akceptowania specjalnych usług ani nakładać na nich ograniczeń, które nie mają zastosowania do innych pasażerów, z wyjątkiem sytuacji, w których pasażerowie z niepełnosprawnością mogą być zobowiązani do wcześniejszej odprawy, przedstawienia z wyprzedzeniem określonych informacji lub dokumentów lub wcześniejszego wejścia na pokład w celu przyjęcia określonych usług związanych z niepełnosprawnością.
• Personel linii lotniczych, który ma kontakt z podróżnymi, musi być przeszkolony w zakresie rozpoznawania potrzeb pasażerów z niepełnosprawnością oraz sposobów zapewnienia im bezpiecznej i godnej obsługi.
• Pracownicy i wykonawcy linii lotniczych muszą odbyć szkolenie aktualizujące wiedzę co najmniej raz na trzy lata. Specjaliści ds. rozpatrywania skarg (Complaint Resolution Official), czyli eksperci linii lotniczych w zakresie rozpoznawania i rozwiązywania problemów związanych z niepełnosprawnością, muszą odbyć szkolenie aktualizujące wiedzę co roku.

Linie lotnicze muszą na żądanie pasażerów z niepełnosprawnością udzielić im informacji na temat dostępnych dla nich udogodnień i usług. Informacje takie muszą być:

właściwe dla samolotu zaplanowanego do odbycia lotu, chyba że jest to niewykonalne (na przykład w przypadku nieprzewidywalnej zmiany samolotu).

Informacje, które linie lotnicze muszą podać, obejmują:

• informacje o wszelkich ograniczeniach związanych z samolotem lub usługami lub innych ograniczeniach dotyczących możliwości przyjęcia na pokład pasażerów z niepełnosprawnością, takich jak ograniczenia dotyczące wejścia na pokład bez pokonywania schodów (linie lotnicze muszą przekazać te informacje każdemu pasażerowi, który oświadczy, że korzysta z wózka inwalidzkiego podczas wejścia na pokład, nawet jeśli nie poprosił o te informacje);
• informacje o wszelkich ograniczeniach dotyczących dostępności miejsca do przechowywania w samolocie urządzeń asystujących;
• informacje o konkretnej lokalizacji foteli z ruchomymi podłokietnikami przy przejściu;
• informacje o dostępności w samolocie toalety z ułatwieniami dostępu;
• informacje o typie usług, które nie są dostępne podczas lotu.

Główna witryna internetowa linii lotniczych musi mieć ułatwienia dostępu, jeśli dane linie lotnicze korzystają z samolotów mających więcej niż 60 miejsc. Ponadto linie lotnicze muszą zapewnić, aby zautomatyzowane kioski instalowane po grudniu 2016 r. w amerykańskich portach lotniczych obsługujących co najmniej 10 000 pasażerów rocznie były modelami z ułatwieniami dostępu, aż do momentu, gdy 25% kiosków w każdym porcie lotniczym będzie modelami z ułatwieniami dostępu.

Pasażerowie, którzy zgłaszają potrzebę asysty dotyczącej widzenia lub słyszenia, muszą otrzymywać szybki dostęp do tych samych informacji dotyczących podróży, co inni pasażerowie przy bramce, w kasie biletowej, na stanowisku obsługi klienta i na pokładzie samolotu (o ile nie zakłóca to wykonywania przez pracowników linii lotniczych obowiązków związanych z bezpieczeństwem).

Linie lotnicze muszą szkolić personel w zakresie rozpoznawania próśb o dostosowanie sposobu komunikacji. Personel musi być przeszkolony w zakresie stosowania najpopularniejszych, łatwo dostępnych metod komunikacji z osobami niewidomymi, niesłyszącymi lub niedosłyszącymi, takich jak na przykład pisanie notatek. Ponadto personel musi być przeszkolony w zakresie korzystania z ustalonych środków komunikacji z pasażerami głuchoniewidomymi, takich jak rozdawanie kart brajlowskich, jeśli są dostępne, czytanie arkusza informacyjnego dostarczonego przez pasażera lub komunikowanie się za pośrednictwem tłumacza.

Za zapewnienie ułatwień dostępu do obiektów lotniskowych odpowiadają zarówno linie lotnicze, jak i operatorzy lotnisk w Stanach Zjednoczonych. Zobowiązania linii lotniczych regulują przepisy ustawy ACAA oraz przepisy wykonawcze Departamentu Transportu zawarte w części 382 tytułu 14 Kodeksu Przepisów Federalnych (CFR). Różne inne federalne ustawy i przepisy mają zastosowanie do operatorów lotnisk w Stanach Zjednoczonych, na przykład ustawa o niepełnosprawnych Amerykanach (Americans with Disabilities Act, ADA), sekcja 504 ustawy z 1973 r. o rehabilitacji (Rehabilitation Act) oraz przepisy wykonawcze do tych ustaw. Linie lotnicze i operatorzy lotnisk mają równoległe zobowiązania w zakresie zapewnienia ułatwień dostępu w obiektach lotniskowych.

Niniejsza Karta Praw określa obowiązki linii lotniczych na mocy ustawy ACAA. Ogólnie rzecz biorąc, linie lotnicze muszą zapewnić, aby posiadane, dzierżawione lub kontrolowane przez nie obiekty terminalowe zapewniały fizyczne (accessible) i funkcjonalne (usable) ułatwienia dostępu dla pasażerów z niepełnosprawnością na lotniskach w Stanach Zjednoczonych oraz funkcjonalne (usable) ułatwienia dostępu na lotniskach zagranicznych. Lotniska są odpowiedzialne za zapewnienie zgodności z przepisami obiektów, które lotniska te posiadają, eksploatują lub wynajmują innym podmiotom, w tym liniom lotniczym. Linie lotnicze muszą zapewnić, aby droga między bramką a miejscem wejścia na pokład samolotu miała ułatwienia dostępu. Jeśli nie ma możliwości wejścia na pokład bez pokonywania schodów, na przykład przez rękaw, linie lotnicze i lotniska w Stanach Zjednoczonych muszą zapewnić odpowiednie rampy lub podnośniki mechaniczne dla większości lotów. Linie lotnicze, we współpracy z operatorami lotnisk, muszą również zapewnić na lotniskach miejsca, w których zwierzęta asystujące mogą załatwiać potrzeby fizjologiczne.

Pasażerowie z niepełnosprawnością muszą na żądanie otrzymać szybką i terminową asystę przy wsiadaniu do samolotu i wysiadaniu z niego od właściwie przeszkolonego personelu linii lotniczych. Asysta taka musi obejmować:

• pomoc personelu oraz wykorzystanie wózków inwalidzkich naziemnych, wózków silnikowych z ułatwieniami dostępu, wózków inwalidzkich używanych do wejścia na pokład, wózków inwalidzkich pokładowych oraz ramp lub podnośników mechanicznych, w zależności od potrzeb;
• asystę przy przemieszczaniu się od podjazdu przed lotniskiem do wejścia do samolotu, asystę przy przemieszczaniu się między bramkami celem przesiadki oraz asystę przy przemieszczaniu się od wejścia do samolotu do podjazdu przed lotniskiem, gdzie pasażer może zostać odebrany;
• asystę w dotarciu do kluczowych obszarów funkcjonalnych terminalu, takich jak kasa biletowa, punkt odbioru bagażu lub toaleta (jeśli czas na to pozwala);
• eskortowanie pasażera ze zwierzęciem asystującym do miejsca, w którym może ono załatwić swoje potrzeby fizjologiczne, na lotnisku w Stanach Zjednoczonych.

Pasażerowie, którzy przed przybyciem na lotnisko zamówili asystę, muszą po przybyciu na lotnisko lub do bramki zgłosić się do personelu linii lotniczej, aby uzyskać taką asystę.

Linie lotnicze nie mogą wymagać od pasażera, aby zaakceptował formę asysty, której nie zamawiał (na przykład skorzystania z wózka inwalidzkiego, gdy zamówienie dotyczyło przewodnika do osoby niewidomej).

Ponadto linie lotnicze nie mogą pozostawić pasażera bez opieki przez więcej niż 30 minut w wózku inwalidzkim lub innym urządzeniu, za pomocą którego pasażer nie jest w stanie samodzielnie się poruszać.

Linie lotnicze muszą umożliwić pasażerom z niepełnosprawnością, którzy zgłoszą przy bramce potrzebę dodatkowego czasu lub dodatkowej asysty w celu wejścia na pokład, schowania sprzętu ułatwiającego poruszanie się lub zajęcia miejsca, wejście na pokład przed pozostałymi pasażerami.

• Wyjątek dotyczy linii lotniczych stosujących politykę otwartych miejsc, które to linie uzyskały zgodę Departamentu Transportu na przyjmowanie pasażerów wymagających takiego dodatkowego czasu, którzy spóźnili się na lot, po wejściu na pokład pierwszej grupy pasażerów, ale na wczesnym etapie procesu przyjmowania na pokład.

Pasażerowie z niepełnosprawnością muszą na żądanie otrzymać szybką i terminową asystę przy wsiadaniu do samolotu i wysiadaniu z niego od właściwie przeszkolonego personelu linii lotniczych.

• Obejmuje to asystę przy przemieszczaniu się do i z miejsc siedzących.
• Jeśli nie ma dostępnych pomostów do wsiadania do samolotu bez pokonywania schodów, wówczas na większości lotnisk w Stanach Zjednoczonych należy zapewnić urządzenie podnoszące, aby pomóc pasażerom o ograniczonej sprawności ruchowej bezpiecznie wsiąść do samolotu i z niego wysiąść, chyba że chodzi o mniejsze samoloty (poniżej 19 miejsc).
• W przypadku mniejszych samolotów oraz lotnisk innych niż główne lotniska w Stanach Zjednoczonych lub lotnisk zagranicznych linie lotnicze muszą zapewnić asystę przy wejściu do samolotu i wyjściu z niego przy użyciu wszelkich dostępnych środków akceptowanych przez pasażera.
• Z zastrzeżeniem sytuacji awaryjnych, pracownicy linii lotniczych nigdy nie mogą przenosić pasażera ręcznie (bezpośrednio podnosząc jego ciało rękami) w celu wniesienia go na pokład samolotu lub wyniesienia z niego.

Gdy pasażer z niepełnosprawnością znajdzie się na pokładzie, linie lotnicze muszą zapewnić mu asystę, jeśli o nią poprosi, na przykład w celu:

• przejścia do lub z toalety, w tym skorzystania z wózka pokładowego, jeśli pojawi się taka prośba;
• schowania lub wyjęcia rzeczy podręcznych, w tym urządzeń asystujących.

Podróżowanie samolotem z urządzeniami asystującymi

Linie lotnicze muszą zezwalać na bezpłatne przewożenie urządzeń asystujących jako bagażu podręcznego w kabinie (zgodnie z zasadami bezpieczeństwa).

• Urządzenia asystujące obejmują urządzenia medyczne lub leki na własny użytek, które pomagają pasażerowi w radzeniu sobie z niepełnosprawnością.
• Urządzenia asystujące nie mogą być wliczane do limitu bagażu podręcznego pasażera.
• W każdym samolocie z co najmniej 100 miejscami pasażerskimi musi być zapewnione pierwszeństwo w zakresie przechowywania w kabinie (w schowku lub rzędzie siedzeń przeznaczonych do przypięcia pasami wózka inwalidzkiego) co najmniej jednego składanego ręcznego wózka inwalidzkiego o standardowych wymiarach.
• Linie lotnicze, które stosują takie pasy mocujące, powinny zapewnić miejsce dla co najmniej dwóch takich wózków inwalidzkich, jeśli przypięcie drugiego wózka nie spowoduje przesadzenia pasażerów.
• Wymogi dotyczące takiego priorytetowego przechowywania nie mają zastosowania do starszych samolotów.

Wózki inwalidzkie, których nie można przewozić w kabinie, muszą być przewożone w przedziale bagażowym zgodnie z wymogami bezpieczeństwa. Linie lotnicze muszą przyjąć na pokład samolotu wózek inwalidzki zasilany bateryjnie, jeśli mieści się on w luku bagażowym i może być przewożony zgodnie z wymogami bezpieczeństwa. Ponadto linie lotnicze muszą zapewnić przy bramce możliwość nadania i terminowego zwrotu urządzeń asystujących, aby można było z nich korzystać w terminalu. W przypadku utraty, uszkodzenia lub zniszczenia przez linie lotnicze wózka inwalidzkiego lub innego urządzenia asystującego linie lotnicze muszą wypłacić odszkodowanie w wysokości nie wyższej niż pierwotna cena zakupu wózka inwalidzkiego lub urządzenia asystującego.

Podróżowanie ze zwierzętami asystującymi

Linie lotnicze muszą zezwolić pasażerowi z niepełnosprawnością na korzystanie z pomocy psa asystującego w kabinie samolotu, chyba że:

• pies taki stanowi bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia lub bezpieczeństwa innych osób;
• pies taki powoduje znaczne zakłócenia lub zachowuje się niewłaściwie w kabinie lub w strefie bramki lotniskowej;
• przewóz takiego psa narusza przepisy prawa Stanów Zjednoczonych lub innego kraju;
• aktualne formularze Departamentu Transportu nie zostały dostarczone zgodnie z wymogami linii lotniczej dla danej podróży.

Decyzja personelu linii lotniczych o odmowie przewozu pasażera z psem asystującym musi być podjęta na podstawie indywidualnej i obiektywnej oceny psa, uwzględniającej charakter ryzyka oraz prawdopodobieństwo wystąpienia lub kontynuacji wyrządzania szkody. Ocena powinna również uwzględniać możliwość zastosowania środków łagodzących.

Linie lotnicze nie mogą odmówić przewozu psa asystującego, jeśli istnieją środki, które mogłyby złagodzić zaistniały problem.

Linie lotnicze muszą zapewnić określone miejsca następującym pasażerom, którzy poinformują personel linii lotniczych o potrzebie skorzystania z takiego miejsca, o ile miejsce takie jest dostępne w tej samej klasie usług w samolocie:

Miejsce z ruchomym podłokietnikiem przy przejściu — gdy podczas wchodzenia na pokład pasażer korzysta z wąskiego, pokładowego wózka inwalidzkiego i nie może łatwo przejść nad nieruchomym podłokietnikiem przy przejściu.

Miejsce przy ściance działowej lub inne miejsce — gdy pasażer podróżuje ze zwierzęciem asystującym i najlepszym rozwiązaniem jest usadzenia zwierzęcia przy określonym miejscu.

Miejsce z większą przestrzenią na nogi — gdy pasażer ma usztywnioną lub unieruchomioną nogę.

Miejsce sąsiednie — dla osoby towarzyszącej, która zapewnia określony rodzaj pomocy, na przykład:

• jest opiekunem osobistym wykonującym czynności, które nie muszą być wykonywane przez personel linii lotniczych, na przykład pomagającym pasażerowi z niepełnosprawnością w jedzeniu;
• jest osobą czytającą dla pasażera niewidomego lub niedowidzącego;
• jest tłumaczem dla pasażera, który jest niesłyszący lub niedosłyszący; lub
• jest asystentem ds. bezpieczeństwa, jeśli pasażer z niepełnosprawnością nie jest w stanie samodzielnie pomóc w swojej ewakuacji.

Pasażerom, którzy nie zostali wymienieni powyżej, linie lotnicze muszą zapewnić miejsce, które najlepiej odpowiada ich niepełnosprawności, o ile dany pasażer spełnia procedury linii lotniczych.

Linie lotnicze muszą zapewnić miejsca siedzące, stosując jedną z trzech metod: metodę blokowania miejsca, metodę opartą na pierwszeństwie lub metodę wcześniejszego wejścia na pokład (jeśli linie lotnicze nie zapewniają wcześniejszego przypisywania miejsc). Więcej informacji na temat tych metod zapewnienia miejsca oraz metod stosowanych przez największe amerykańskie linie lotnicze i ich partnerów operacyjnych, odpowiadających razem za około 95% krajowego ruchu pasażerskiego, można znaleźć na tej stronie Departamentu Transportu. Podano tam również informacje dotyczące sposobów zapewnienia miejsca siedzącego przez określonych zagranicznych przewoźników lotniczych.

Nowe samoloty dostarczane amerykańskim liniom lotniczym po kwietniu 1992 r. oraz zagranicznym liniom lotniczym po maju 2010 r. muszą mieć funkcje ułatwień dostępu, które obejmują:

• Ruchome podłokietniki w połowie miejsc przy przejściu, jeśli samolot ma co najmniej 30 miejsc.
  Departament Transportu zgodził się, aby niektóre linie lotnicze spełniały ten wymóg w ramach alternatywnych środków zapewniających pasażerom z niepełnosprawnością zasadniczo te same lub większe ułatwienia dostępu.
• Priorytetowe miejsce do przechowywania wózków inwalidzkich w kabinie samolotu posiadającego co najmniej 100 miejsc.
• Co najmniej jedną toaletę z ułatwieniami dostępu, jeśli samolot ma więcej niż jedno przejście.
• Pokładowy wózek inwalidzki, jeśli samolot ma toaletę z ułatwieniami dostępu lub pasażer poinformuje linie lotnicze z wyprzedzeniem, że może korzystać z toalety bez ułatwień dostępu, ale potrzebuje takiego pokładowego wózka, aby się do niej dostać.

Linie lotnicze eksploatujące starsze samoloty z co najmniej 30 miejscami, które zastępują miejsca przy przejściu, muszą zapewnić, aby połowa tych miejsc była wyposażona w ruchome podłokietniki przy przejściu. Jeśli linie lotnicze wymieniają toaletę w samolocie z dwoma przejściami, musi ją zastąpić toaleta z ułatwieniami dostępu.

Linie lotnicze muszą zapewnić szybki dostęp do specjalisty ds. rozpatrywania skarg (Complaint Resolution Official, CRO), przy czym może to być kontakt telefoniczny.

• Specjalista taki powinien być przeszkolony w zakresie rozpoznawania problemów związanych z niepełnosprawnością i być w stanie rozwiązywać je na miejscu. Pasażerowie z niepełnosprawnością, którzy nie są zadowoleni z usług przewozu lotniczego, mogą zgłosić skargę do linii lotniczych lub do Departamentu Transportu. Kwestie leżące w zakresie odpowiedzialności lotniska można zgłaszać dyrekcji lotniska, Federalnej Administracji Lotnictwa (FAA) lub Departamentowi Sprawiedliwości (DOJ).
• Linie lotnicze muszą odpowiedzieć na skargę dotyczącą niepełnosprawności i bezpośrednio zająć się poruszonymi w niej kwestiami w ciągu 30 dni, ale nie muszą odpowiadać na skargi przesłane później niż 45 dni po zdarzeniu, chyba że skarga została przekazana liniom lotniczym przez Departament Transportu.
• Departament Transportu przekaże wszystkie skargi dotyczące niepełnosprawności, które otrzyma w ciągu 6 miesięcy od zdarzenia, do odpowiedniego przewoźnika w celu udzielenia przez niego odpowiedzi.
• Departament Transportu bada wszystkie przyjęte skargi dotyczące niepełnosprawności w celu ustalenia, czy doszło do naruszenia przepisów ustawy ACAA.
• Pasażerowie z niepełnosprawnością, którzy mają pilne pytania dotyczące przysługujących im praw, powinni poprosić o rozmowę ze specjalistą ds. rozpatrywania skarg (CRO) właściwym dla danych linii lotniczych. Linie lotnicze muszą zapewnić obecność takiego specjalisty na każdym obsługiwanym przez siebie lotnisku przez cały czas prowadzenia działalności na tym lotnisku. Pasażer może również skontaktować się z infolinią Departamentu Transportu dla osób niepełnosprawnych pod numerem 1-800-778-4838. Infolinia ta jest czynna od poniedziałku do piątku w godzinach od 08:30 do 17:00.